Alleen rond de wereld...

In Australië reisde ik van Cairns naar Brisbane met de Greyhound bus volgens het 'hop on/hop off-principe' oftewel, op de route tussen die twee steden kun je in elke gewenste plaats uitstappen en later je reis weer vervolgen. In Nieuw Zeeland zou ik van Christchurch naar Auckland reizen, maar bijna alle tours die hier worden aangeboden gaan andersom; van Auckland naar Christchurch. En omdat ik alleen reis, is het toch wel heel fijn om een bus te hebben die je naar je bestemming (hostel) brengt, omdat je geen tijd verliest met het plannen van vervoer en je ter plekke niet hoeft te zoeken of ronddolen met een (veel te) volle backpack op je rug.

Dus ik besloot om extra tickets te boeken, van Christchurch naar Auckland, vanwaar ik met de bus over beide eilanden reis om uiteindelijk weer in Christchurch aan te komen en terug te vliegen naar Auckland, waar ik vervolgens via Sydney naar Bali vlieg. 

Door de paar weken die ik alleen reisde door zuid-oost Azië, wist ik dat ik dit prima vind. Drie maanden is echter een ander verhaal, dus stelde ik me er op in dat er baaldagen zullen zijn, net zo als die er soms zijn wanneer ik thuis/aan het werk ben. (en die jullie ook wel eens hebben, toch?) Zeven weken verder, is het bij die ene, super pittige dag gebleven toen ik aankwam in Tokio. Als het even wat minder leuk is, zijn het momenten, bijvoorbeeld toen ik een slaapkamer deelde met een stel (enigszins ongemakkelijk; zij in een tweepersoonsbed en ik vlakbij in een ander bed), als het hostel erg vies is, het de hele dag regent en je niet echt een kant op kunt, half Sydney 's avonds geanimeerd met elkaar een drankje doet langs het water met uitzicht op Sydney Harbour Bridge en The Opera House en jij niemand hebt om mee te kletsen of dat moment dat ik 's morgens om kwart over vijf bepakt en bezakt in Sydney centrum stond te wachten op de Airport-shuttle en een langslopende man naar me spuugde...

Gisteren deed ik een wandelroute naar de top van een heuvel met een prachtig uitzicht over de 'Bay of islands' en dat ging ongeveer zo:

Met de plattegrond van de omgeving in de aanslag en de tips van de chauffeur/gids in m'n hoofd loop ik in de richting van het startpunt. Er staat een bord: 'At high tide through Wellington Street'. Hmm... is het eb of vloed? Daar heeft de gids niets over gezegd... even checken. Ik loop richting het water en zie een stukje strand, maar niet veel. Het zal wel vloed zijn, dus dan maar de alternatieve route over de weg in plaats van over het strand en langs de rotsen. Wat een huizen hier, niet normaal; fantastisch uitzicht over de baai... 'Die mensen hebben vast geld.' zeg ik hardop tegen mezelf. Na een paar honderd meter flink omhoog staat er links een bord en ik gok dat dit de juiste route is. Ik loop over een smal paadje door een bosachtige omgeving, aan de linkerkant een stroompje water en overal grote bomen en varens. Om de zoveel meter staat er een bord dat hier veel kiwi's wonen (*nationale vogel van Nieuw Zeeland, die bedreigd is, niet kan vliegen en en erg schuw is) en dat honden hier om die reden absoluut niet mogen komen; zij zouden de kiwi's kunnen doden. Ik loop al een aardige tijd en kom niemand tegen. Opeens hoor ik een geluid en ik sta stil om te kijken of ik de vogel die dit geluid produceert tussen de bomen en struiken kan ontdekken. Het geluid klinkt steeds opnieuw, het is een soort krakend piepen en na een tijdje ontdek ik dat het de bomen zijn die door de wind heen en weer worden gezwiept. Ik moet grinniken, want nu ik weet waar het vandaan komt, klinkt het net als een oude houten deur die langzaam open gaat. 

Ik loop verder en hoor nu toch het geritsel van vogels die rondscharrelen. Er schieten drie kleine wollige bolletjes over het pad, ze verstoppen zich snel tussen de bladeren op de grond en ik kan ze niet goed bekijken. Zijn het kiwi's...?

Terwijl ik verder loop moet ik denken aan de wandeling die ik in Maleisië in een natuurpark maakte. Die wandeling duurde zo'n twee uur. Hoe verder en dieper ik het woud in ging en hoe langer ik geen andere wandelaars meer tegen kwam, hoe meer ik me ervan bewust was dat ik alleen was, dat niemand wist dat ik deze wandeling deed en dat de mogelijkheid bestond oog in oog te komen met een slang of te struikelen over een van de vele dikke boomwortels. Deze wandeling is maar dertig minuten 'enkele reis' en ik heb met laten vertellen dat je in Nieuw Zeeland niet bang hoeft te zijn voor de gevaarlijke dieren die je in Australië tegenkomt. Althans, dat zei een Frans meisje dat sinds een aantal maanden au pair is in Wellington. Maar volgens mij was zij de stad nog niet uit geweest... 

Oké, ik ga er vanuit dat het klopt wat ze zegt. Onwillekeurig denk ik aan Kris en Lisanne die in Panama aan het wandelen waren en ik bedenk dat ik de Duitse jongen die ik net in het hostel sprak heb verteld dat dat ik hier heen zou gaan en dat als ik bijvoorbeeld m'n enkel zou verzwikken, ik zo nodig altijd nog naar Nederland kan bellen met m'n mobiel. Mocht de batterij leegraken, heb ik nog een volle powerbank bij me. Opgelost! 

Ik besluit dat het geen zin heeft om nergens naar toe te gaan uit angst dat er iets gebeurt. Dat kan in Nederland ook weten we helaas maar al te goed. Ik laat me niet tegenhouden, maar ik wil ook reëel blijven. Daarom ben ik zondag niet gaan zwemmen toen ik langs het verleidelijk blauwe water van Bondi Beach (hét strand van Sydney) liep. De kans is klein, maar ik wil niet het risico lopen dat iemand m'n tas met paspoort, telefoon en pasjes meeneemt, want dan heb ik wel echt een probleem. Dat is dan maar het offer dat ik breng, wat niet opweegt tegen al het moois dat ik zie en beleef.

Afgelopen weekend was ik nog in Sydney, waar het vooral zaterdagavond interessant was om rond te lopen. Overal zag je mensen die, verkleed en geschminkt met bloederige, angstaanjagende gezichten, onderweg waren naar een Halloweenparty, afgewisseld met Oktoberfest vierende mensen in lederhosen en dirndls en super sjiek geklede mensen voor een stijlvol avondje uit. Zo af en toe zag je een 'normaal' iemand langs komen. 

Ik was onderweg naar Sydney Opera House, waar onze eigen Janine Jansen (top violiste) samen met het Sydney Symphony Orchestra de master series van Sibelius en Mahler speelde. Ik had nog nooit van Sibelius gehoord, maar het was echt prachtig. Zo'n enorm orkest dat zó perfect speelt en elkaar aanvult, ontroert me, ogen dicht en genieten!

Zondag bezocht ik de speciale dienst die werd georganiseerd in het kader van 500 jaar reformatie en die goeie ouwe Maarten Luther. Het was in de prachtige St. Andrews Cathedral, met een speciaal voor de gelegenheid samengesteld orkest met klavecimbel, violen en cello's. De vrijdag ervoor kwam ik uit een shoppingmall en liep ik 'per ongeluk' tegen deze kerk aan, waar vijf minuten later de tweewekelijkse evensong werd uitgevoerd door het koor van mannen en jongens. Kippenvel! 

Omdat ik steeds onderweg ben, kan ik niet zo makkelijk naar een kerk, dus dat was echt een kadootje! Zondagavond natuurlijk ook nog even gekeken hoe ze het bij Hillsong Sydney doen, dus ik kan er weer even tegenaan. (:

Daarnaast ontmoet ik God iedere dag in de overweldigende natuur. WAT.EEN.SCHOONHEID! En zoals oud collega Erik al tegen me zei: 'Wat een Kunstenaar!' Ik kan er niet over uit...

Maandag nam ik afscheid van Sydney en nu krijgt Nieuw Zeeland alle aandacht. Om de hele route te kunnen volgen, ben ik meestal maar één nacht op een plek, dus het is een iets andere manier van reizen dan ik in Australië deed, maar als je zo veel mogelijk wilt zien en meemaken, moet je toch wat...

To be continued!