Hello Tokyo!

Facebook liet me weten dat ik vandaag op de dag af vijf jaar geleden in Maleisië was, twee jaar terug in Hong Kong en nu dus in Tokio. Azië is zeg maar wel mijn ding.

Afscheid nemen van de ontzettend leuke en lieve mensen met wie Arja en ik een heel intensieve reis hebben gedeeld, was zeg maar niet zo mijn ding. Poeh hee, dat was echt een dingetje... Al snotterend liep ik van luchthaven naar vliegtuig naar luchthaven naar vliegtuig om op de laatste luchthaven te horen dat de overstaptijd zo kort was geweest dat mijn backpack het niet gered had en nog in Moskou was. Arme jongen aan de balie in Tokio, die me uiterst beleefd en vriendelijk hielp om de nodige formulieren in te vullen; ik kon niet meer stoppen met huilen. Het monster dat slaapgebrek heet, deed er nog een schepje bovenop. Maar ik kreeg voor honderd Dollar aan Yen, zodat ik de nodige kleding/spullen kon kopen. Belangrijke missie dus: op zoek naar een H&M! En zo stond mijn eerste dag Tokio in het teken van het overleven in een oerwoud van oneindig veel mogelijkheden om van de ene naar de andere plek te komen. Ik ben in heel wat grote steden geweest, maar dit slaat echt alles! Zo gigantisch veel treinen, verschillende vervoerders, stations en metrolijnen dat je rustig een kwartier mag uittrekken om op de borden uit te zoeken waar je bent en waar je heen moet. Stations die zó groot zijn dat je er kilometers ondergronds kunt ronddolen of verdwalen en ook het aantal kaartautomaten voor de verschillende vervoerders vraagt enig onderscheidingsvermogen. Zo kocht ik een kaartje die niet geldig bleek te zijn voor de metrolijn die ik wilde nemen. En toen ik dacht dat ik bij een 'Exit' was (wat stiekem gewoon een toegang naar een andere vervoerder was) werd mijn kaartje door het poortje ingeslikt en mocht ik het station niet meer uit. Ga dan maar eens in het Japans aan de stationschef uitleggen dat je echt wel een kaartje hebt gekocht... Gelukkig was daar een voorbijganger die Engels sprak en geduldig aan deze chef bleef uitleggen hoe het zat en zelfs met mij bleef wachten tot de chef bij de andere afdeling had nagevraagd of mijn kaartje daar was achtergebleven. En jawel, de balans was opgemaakt en er bleek er één te veel, dus ik mocht het station weer verlaten... Glorie!

In het rijke bezit van een nieuw shirt en korte broek en na zo'n 12 uren slaap, zag Japan er opeens heel anders uit. Zo leuk om rond te kijken en te zien wat een verscheidenheid er is in dit land. Er wordt vaak gezegd dat alle Aziaten op elkaar lijken, maar dat herken ik toch niet echt; groot, klein, dik, dun, verschillende haren, ogen, tanden... Alleen al de verscheidenheid aan (kleding)stijlen: roze haren, deels doorschijnende sokken, soepjurken, traditionele kleding en schooluniformen. Ik zie weinig Japanners met een zonnebril of tattoo. Net als in China zien echt alle kindjes er super schattig uit. Die oogjes, die doen 't hem denk ik. En ook net als China, is dit land tot in de puntjes georganiseerd (behalve dan de vertalingen naar het Engels, die komen soms rechtstreeks van Google Translate) De mensen zijn zeer voorkomend. Ik vind het wel mooi om elkaar te begroeten met een lichte buiging. En dat het wisselgeld je zelfs in de supermarkt met twee handen wordt aangereikt! Op de stations is het me vaak niet duidelijk waarom je de ene keer links en de andere keer rechts moet lopen, maar het wordt altijd aangegeven met pijlen die je de juiste kant wijzen. Het grote aantal fietsen is een welkome herinnering aan het mooie Holland (nee, ik kom niet uit 'Poland' of 'Hungary' wat vaak wordt gedacht) en de stoep is in Tokio vaak voor drie kwart gereserveerd voor de fietsers die dan toch maar overal tussendoor gaan crossen als de voetgangers op hun stukkie lopen. Ik sliep drie nachten in een kamer waar iedereen een eigen privé-hok had, ook wel 'cubes' genoemd. Best lekker zo'n ruimte die je kunt afsluiten met een rolgordijnen met je eigen lamp en stopcontact. De toiletten hebben verwarmde (lees: veel te warme) toiletbrillen en je kunt op een kastje aan de muur aangeven op welke manier je je billen schoongespoeld wilt hebben. Haha! Ik heb het nog niet uitgeprobeerd... Overal op straat staan frisdrankautomaten, zomaar, tussen de huizen in. Scheelt de mensen weer ruimte in de koelkast. (:  Bij alles wat je eet of drinkt krijg je een vochtig doekje om je handen (vooraf) schoon te maken en in het hostel staan er slippers of sloffen voor je klaar zodat het binnen schoon blijft. 

De smaken die ik tegenkom zijn ook interessant. Van 'fatty tuna sushi' op de vismarkt van Tokio (super lekker trouwens) naar softijs met smaken als wasabi, aardappeljelly, bonenpasta of eigeel. Yummie! (:

Bijzondere ontmoetingen zijn er ook. Sommige mensen zijn verlegen of bang om Engels te spreken. Anderen dringen zich zo'n beetje aan je op, omdat ze zo graag willen helpen. Gisteravond was ik op het 'Times Square' van Tokio, die je misschien kent van de foto's: vier zebrapaden in een 'square' met daartussen een zebrapad dat diagonaal loopt. Daar werd ik aangesproken door een Japanse man die me vertelde dat ik zo prachtig was: 'tall and blond'. Hij liet zijn beste Nederlands op me los en vroeg of ik wat met hem wilde gaan drinken. Hij zei te beseffen dat het nogal 'random' was dat hij mij zomaar aansprak, maar hij had als doel om zijn sociale angst te overwinnen. Toen ik zijn aanbod afwees had hij nog één vraag voor me: 'Wiljemetmetrouwen?' Helaas, ook dat aanbod moest ik afslaan, maar ik heb hem gezegd dat het met het overwinnen van die angst wel goed zat...

O jongens, er is nog zo veel meer te vertellen, maar het programma waar ik dit mee schrijf werkt voor geen meter, dus ik ga dit eerst maar eens delen, kijken of het lukt. Wordt vervolgd!